اشعه ایکس یا سی تی اسکن: زمانی که مورد نیاز است و تشعشع بیشتری می دهد

در سطح تشخیصی اشعه ایکس و سی تی اسکن در حال حاضر ضروری است برای ارزیابی بسیاری از آسیب شناسی ها و آسیب ها. از سوی دیگر، اینها ابزارهایی هستند که با استفاده از آنها مشخص می شوند تابش یونیزه کنندهکه ممکن است باعث نگرانی بیماران شود. به همین دلیل دکتر. لوکا بالزارینیمدیر بخش تصویربرداری تشخیصی مؤسسه بالینی IRCCS Humanitas توضیح داد که چگونه هر انتخاب به طور کامل مورد توجه و توجیه قرار می گیرد و چگونه هر رادیولوژیست بر اساس آسیب شناسی در مورد مناسب ترین مداخله تصمیم می گیرد.

دکتر، چگونه تصمیم می گیرید که عکس برداری با اشعه ایکس انجام شود یا سی تی اسکن؟
“انتخاب بر اساس آسیب شناسی انجام می شود. بیایید مثالی بزنیم: اگر به دلیل آسیب ورزشی به شکستگی استخوان مشکوک شد، ابتدا یک معاینه رادیولوژی کلاسیک لازم است. در صورت پلی تروما ناشی از تصادف رانندگیکه ممکن است در معرض خطر درگیری روده یا ریه های داخلی نیز باشد، انتقال به سی تی اسکن ضروری استزیرا در مقایسه با رادیولوژی یک ویژگی اساسی محسوب می شود “وسعت تضادها”یعنی امکان به تصویر کشیدن اندام هایی با تراکم های کاملاً متفاوت از طریق تصاویر.”
را
بنابراین آیا سی تی اسکن برای بررسی وضعیت اندام ها بهتر است؟
​”با سی تی اسکن ما وجود آسیب شناسی ریه ها، عروق، پارانشیم کبد و استخوان را شناسایی و ارزیابی می کنیم که با معاینه رادیولوژی سنتی امکان پذیر نیست. مزیت بزرگ دیگر سی تی اسکن امکان استفاده از ماده حاجب برای بررسی عروقی شدن کبد، طحال و کلیه ها و درک چگونگی عروقی شدن ضایعات این اندام ها است.

استفاده از پرتو چه خطراتی دارد؟
​”خطرات مرتبط با دوزها برای رادیولوژی و CT یکسان است، بدیهی است با دوزهای مختلف. بیایید فرض کنیم که نسبت بین پرتو و سی تی اسکن از 1-6 به 1-8 افزایش می یابد، به طوری که دومی دوزهای تشعشعی را 6 تا 8 برابر بیشتر می کند. در مقایسه با رادیولوژی سنتی خطرات مرتبط با تشعشعات در دو سطح مختلف است: یکی از آنها را در نظر نمی گیریم زیرا با مقادیر بسیار بالایی همراه است، مانند: بلایای هسته ایما علاقه مند به ریسک تشخیصی هستیم که احتمالی است و آستانه واقعی ندارد. کمی شبیه خطر سیگار کشیدن استاز نظر تئوری، تنها یک نخ سیگار می‌تواند باعث ایجاد یک تغییر ژنتیکی شود که منجر به سرطان می‌شود، اما واضح است که اگر زیاد سیگار می‌کشید، این خطر بیشتر است.

پس این به رادیولوژیست بستگی دارد که بفهمد چگونه باید ادامه داد؟
​”هیچ حداقل آستانه ای وجود ندارد و به همین دلیل رادیولوژیست باید در هنگام تصمیم گیری برای استفاده از پرتوهای یونیزان “توجیه” را در نظر بگیرد: به طور خلاصه، هر معاینه رادیولوژیکی باید توجیه شود. بیایید مثالی بزنیم: وقتی با ماشین به آنجا رانندگی می کنیم بولونیا به میلان، ما کاملاً مطمئن نیستیم که به آنجا خواهیم رسید، ممکن است ماشین خراب شود یا تصادفی رخ دهد، اما به هر حال از ماشین استفاده می کنیم زیرا متوجه می شویم که خطر بسیار کمتر از نیاز ما است. در مورد تشعشع هم همینطور است: من استفاده از آنها را انتخاب می کنم زیرا باید یک مشکل تشخیصی را حل کنمبه عنوان مثال ارزیابی وضعیت یک ریه. رادیولوژیست نباید از انجام آزمایش های بیش از حد بترسد: مثلاً به بیماران سرطانی یا دوره کووید فکر کنید، زمانی که بسیاری از سی تی اسکن های ریه باید در مدت زمان کوتاهی انجام می شد. در این صورت به دلیل آسیب شناسی خطر لازم را فرض می کنیم. مهم است که از انجام آزمایشات غیر ضروری خودداری کنید و همیشه مناسب ترین و کم خطرترین ابزار را انتخاب کنید. به عنوان مثال، اگر من باید به یکی امتیاز بدهم آنژیوم کبدی من می توانم این کار را هم با سی تی اسکن و هم با ام آر آی انجام دهم و اگر انتخابی داشته باشم، ام آر آی را انتخاب می کنم زیرا از اشعه استفاده نمی کند.